Over het werk van Rik Van Gorp
Tussen schilderkunst en performance
Hoewel Rik Van Gorp opgeleid is als schilder, ziet men dat hij in meerdere werken -en vooral in
performances- het twee-dimensionale karakter van dit medium wil verlaten.
Zo gebruikte hij in een performance de Europese vlag, aanvankelijk een verwijzing naar eenheid
en vrede, vandaag eerder een symbool van een economische en monetaire structuur.
Van Gorp verkleedt zich als vlag, en wil op die wijze zoeken wat de vlag (vandaag) representeert.
In plaats van de unie, toont Rik Van Gorp de breuken. In een schilderij toont hij slechts één gele
ster, de toeschouwer herkent de kleur, en vult aan. De vlag is zowel beeld als symbool. Van Gorp
staat naast het schilderij, in een pak gemaakt van het blauwe uit de vlag. Blauw en geel hebben
zich gescheiden.
Het alledaagse
Eén van de meest monumentale werken van Rik Van Gorp, zijn de bijna twintig witte hemden die
hij in een lange sliert d.w.z. de reeds voorhanden zijnde knoopjes met elkaar heeft verbonden en
die hij door zijn raam op de 2de verdieping tot op de straat vasthoudt.
Niet alleen canvas is drager van een beeld. De witte vormen die losjes in de wind wapperen,
herinneren eerder aan feestelijke wimpels dan aan een wasdraad met wasgoed.
Deze presentatie transformeert het neutrale, witte hemd tot een poëtisch object.
Lichamelijke beproeving
Op de grens tussen schilderkunst en performance bevinden zich een reeks werken die het lichaam
dwingen om een bepaalde tijd in een bepaalde positie te zitten en weinig te kunnen bewegen. In
een eerste versie naaide Van Gorp 2 lappen canvas aan elkaar, in een contour van zijn hand. Hij
stak zijn hand in de “handschoen”, die een assistent van hem dan met spijkers aan de muur
bevestigde. Zo werd hij een verlengstuk van het canvas.
Tijdens een expositie nagelt hij een vriendin met haar jas tegen de muur. Geïmobiliseerd en
gewikkeld in de stof van haar jas wordt zij een drie-dimensionaal canvas.
Of humoristisch uitgedrukt: ze belichaamt het werk! Met zijn aandacht voor uniformen en tradities
slaagt hij erin een vast stramien te doorbreken, door het inhoudelijk uit te hollen.
Culturele tradities
De geënsceneerde koffietafel in “Can’t wait for the coffee“ verwijst naar een bepaalde culturele
situatie. Rond te koffietafel zitten wordt als een sociaal gegeven ervaren. De titel insinueert dat hij
niet alleen ongeduldig is voor zijn koffie, maar ook de conversatie die erbij hoort. In de achtergrond
bevindt zich een tafereel met een (op doek geschilderde) doodskist. De compositie van het
schilderij drukt door de afwezigheid van kleur de levenloosheid van het beeld uit. In het tafereel
wordt de grens tussen het object zelf en de representatie ervan onderzocht. Op de
momentopname van de performance is het hoofd van Van Gorp omwikkeld met een wit stuk stof,
dat hem een soort onvermogen geeft om te communiceren. Op een ironische manier neemt hij het
koffiekopje vast. Achter hem bevindt zich een foto van een klok die scheef staat. Opnieuw is ervoor
gekozen de representatie van een object voor te stellen, eerder dan de presentie van het object
zelf. De opgeroepen wereld is er een van schijn, van herinnering, van refereren aan. Het enige
echte, het servies, komt daardoor als artificieel over.
Wat overblijft zijn lege codes, zoals van een traditie die haar betekenis verloren heeft.
-Stella Lohaus
Tussen schilderkunst en performance
Hoewel Rik Van Gorp opgeleid is als schilder, ziet men dat hij in meerdere werken -en vooral in
performances- het twee-dimensionale karakter van dit medium wil verlaten.
Zo gebruikte hij in een performance de Europese vlag, aanvankelijk een verwijzing naar eenheid
en vrede, vandaag eerder een symbool van een economische en monetaire structuur.
Van Gorp verkleedt zich als vlag, en wil op die wijze zoeken wat de vlag (vandaag) representeert.
In plaats van de unie, toont Rik Van Gorp de breuken. In een schilderij toont hij slechts één gele
ster, de toeschouwer herkent de kleur, en vult aan. De vlag is zowel beeld als symbool. Van Gorp
staat naast het schilderij, in een pak gemaakt van het blauwe uit de vlag. Blauw en geel hebben
zich gescheiden.
Het alledaagse
Eén van de meest monumentale werken van Rik Van Gorp, zijn de bijna twintig witte hemden die
hij in een lange sliert d.w.z. de reeds voorhanden zijnde knoopjes met elkaar heeft verbonden en
die hij door zijn raam op de 2de verdieping tot op de straat vasthoudt.
Niet alleen canvas is drager van een beeld. De witte vormen die losjes in de wind wapperen,
herinneren eerder aan feestelijke wimpels dan aan een wasdraad met wasgoed.
Deze presentatie transformeert het neutrale, witte hemd tot een poëtisch object.
Lichamelijke beproeving
Op de grens tussen schilderkunst en performance bevinden zich een reeks werken die het lichaam
dwingen om een bepaalde tijd in een bepaalde positie te zitten en weinig te kunnen bewegen. In
een eerste versie naaide Van Gorp 2 lappen canvas aan elkaar, in een contour van zijn hand. Hij
stak zijn hand in de “handschoen”, die een assistent van hem dan met spijkers aan de muur
bevestigde. Zo werd hij een verlengstuk van het canvas.
Tijdens een expositie nagelt hij een vriendin met haar jas tegen de muur. Geïmobiliseerd en
gewikkeld in de stof van haar jas wordt zij een drie-dimensionaal canvas.
Of humoristisch uitgedrukt: ze belichaamt het werk! Met zijn aandacht voor uniformen en tradities
slaagt hij erin een vast stramien te doorbreken, door het inhoudelijk uit te hollen.
Culturele tradities
De geënsceneerde koffietafel in “Can’t wait for the coffee“ verwijst naar een bepaalde culturele
situatie. Rond te koffietafel zitten wordt als een sociaal gegeven ervaren. De titel insinueert dat hij
niet alleen ongeduldig is voor zijn koffie, maar ook de conversatie die erbij hoort. In de achtergrond
bevindt zich een tafereel met een (op doek geschilderde) doodskist. De compositie van het
schilderij drukt door de afwezigheid van kleur de levenloosheid van het beeld uit. In het tafereel
wordt de grens tussen het object zelf en de representatie ervan onderzocht. Op de
momentopname van de performance is het hoofd van Van Gorp omwikkeld met een wit stuk stof,
dat hem een soort onvermogen geeft om te communiceren. Op een ironische manier neemt hij het
koffiekopje vast. Achter hem bevindt zich een foto van een klok die scheef staat. Opnieuw is ervoor
gekozen de representatie van een object voor te stellen, eerder dan de presentie van het object
zelf. De opgeroepen wereld is er een van schijn, van herinnering, van refereren aan. Het enige
echte, het servies, komt daardoor als artificieel over.
Wat overblijft zijn lege codes, zoals van een traditie die haar betekenis verloren heeft.
-Stella Lohaus